Interview meneer X door Ellen

Meneer X.

Vandaag heb ik een interview gepland met meneer X. Met een verhoogt hartritme en zweethanden ging ik naar de plek toe waar ik meneer X zou ontmoeten en zou interviewen. Waarom voelde ik me zo zenuwachtig voor het interview? Geen idee! Maar meneer X zou ik over een aantal minuten ontmoeten, dus terug kon ik niet meer.

“Hallo, jij bent vast Ellen” zei meneer X op een opgewekte toon. Op dat moment vielen al mijn zenuwen weg, het ijs was gebroken.

We begonnen het interview door ons allebei voor te stellen, ik vertelde wie ik was en wat het uiteindelijke doel van dit interview zou zijn. Tevens legde ik aan meneer X uit wat ik precies met de gewonnen informatie zou gaan doen, en hoe ik dit interview zou verwerken. Meneer X gaf aan dat hij het allemaal goed vond zolang ik maar geen geluid, beeld of naam zou gebruiken in mijn verslag.

Tijdens het interview stelde ik de vragen die ik had gemaakt, aan meneer X, maar al snel merkte ik dat we in plaats van een interview over gingen naar een fijn, open gesprek. We gingen diep op onderwerpen in en meneer X kon goed vertellen wat zijn gedachtes en gevoelen waren in de tijd dat hij gedetineerd, en in de tijd dat hij ex-gedetineerd was. Een bijzonder gedeelte van het interview vond ik de dag dat hij vrij kwam.

Meneer X: “ Natuurlijk wilde ik naar huis en naar mijn vriendin toe, die acht maanden waren lang genoeg! Maar op de een of andere manier ben je toch aan het gevangenisritme gewend en was het een ontzettend rare dag. Toen ik eenmaal thuis kwam, heb ik erg moeten wennen. Het klinkt ontzettend vreemd wat ik zeg maar je ervaart dan toch weer een kleine cultuurshock om het zo maar te zeggen”. 

Ik  heb een erg prettig gesprek gehad met meneer X, wat zo ongeveer twee uur heeft geduurd. Meneer X vertelde open over hoe hij over de maatschappij en over ex gedetineerd dacht: “Iemand die iets heeft gedaan moet ook met zijn kont op de blaren zitten, anders leren ze het nooit! Een gevangenisstraf vind ik persoonlijk niet de beste straf voor iedere gedetineerde maar goed, het is een straf” Op het einde van het gesprek ging meneer X nog dieper in op de stempel die hij gekregen heeft maar waar hij ook nog veel last van heeft. “Geen verzekering die mij of mijn vriendin wilt! Ik begrijp goed dat de maatschappij de eerste jaren nog even moet wennen aan mij en mijn stempel, maar het is nu 14 jaar geleden. Ik heb mijn straf uitgezeten toch? Krijg ik dan nooit een tweede kans?”

Dit gedeelte raakte mij, ik vind het erg dat hij geen tweede kans in de maatschappij krijgt. Dit is zeker een ding wat ik meeneem in onze manifestatie, want op deze manier kunnen we toch niet omgaan met ex- gedetineerden? Meneer X en ik hebben het gesprek fijn afgesloten. Hij gaf zelfs aan dat als ik nog informatie nodig had of er kwamen nog vragen bij me op, ik hem gewoon mocht bellen!