Interview Liza

Ik vond het ontzettend spannend om een ex-gedetineerde te gaan interviewen, ik wist niet zo goed wat ik moest gaan verwachten. Ik had voorheen ook helemaal niet goed nagedacht over wat ik nou eigenlijk vond van deze doelgroep, ik had mij voorgenomen om geen antwoord op deze vraag te zoeken tot dat ik het interview had gedaan.

Mijn interview vond plaats in het nazorg centrum Exodus te Heerlen. Dit is een oud gebouw direct gelegen naast de kerk. Bij binnenkomst sloeg mij een geur van eten tegenmoet, ik vond deze erg penetrant en werd er een beetje misselijk van. Ik was samen met een klasgenoot gegaan die hier ook haar interview zou houden, we mochten ze samen doen en dat vond ik erg fijn, het voelde voor mij wat veiliger. Het moment dat de man binnenliep die ik mocht gaan interviewen, vervloog mijn gespannenheid direct, het was een normaal uitziende man met lachende ogen. Als ik nu zo terug denk dan weet ik eigenlijk ook niet wat ik verwacht had, een monster?

Het interview begon een beetje gênant want ik gaf de man een blaadje met alle vragen erop die ik wilde gaan stellen, hij pakte het blaadje ook aan. Ik legde hem uit dat er de vragen opstonden en dat hij mee mocht lezen, de man zei heel zachtjes dat hij niet kon lezen en ik kreeg meteen het schaamrood op mijn wangen! Hier had ik helemaal geen rekening mee gehouden en dat vond ik erg dom van mijzelf.

Het verhaal wat de man vertelde trof mij toch wel in mijn gevoel, ik kon merken dat hij als normaal kind was opgegroeid, maar dat hij zoals veel kinderen terecht kwam in de verkeerde vrienden groep. Helaas had hij niet de middelen om hier zelf uit te komen en resulteerde het met detentie in een jeugdgevangenis. Hij wilde niet vertellen over hoe het was in de jeugdgevangenis van Curaçao, ik zag aan het gezicht van de man dat hij hier met veel pijn en verdriet aan terug dacht. Het prikkelde enorm mijn interesse omdat ik erg benieuwd was hoe het daar verliep in de gevangenis. Maar ik respecteerde de wensen van de man en ging door met de vragen.

Ik vond dat het interview goed verlopen was en ik was blij dat de man zijn verhaal met mij wilde delen. Nu mijn vooroordelen zijn ontkracht door deze man heb ik het gevoel dat ik nu instaat ben om een eerlijk beeld te vormen over de doelgroep en hoe ik hier over denk. Ik vind dat ex-gedetineerden mensen zijn die iets verkeerd hebben gedaan, maar dat ze daarvoor ook een straf hebben uitgezeten. Ik vind dat deze mensen een nieuwe kans verdienen in de maatschappij en dat ze als normale mensen gezien moeten worden. Ikzelf kijk nu met positievere ogen naar de doelgroep, ik keur wel nog steeds hun daden af, maar ik zal ze niet verder straffen door ze af te wijzen als persoon zijnde. De straf hebben ze uitgezeten en ze beginnen weer met een schone lei, zelf zou ik ook niet de rest van mijn leven gestraft willen worden d.m.v afwijzing voor iets wat ik in het verleden heb gedaan en gestraft voor ben geweest.